yıldıztozu, ayçiçegi

Hayatımın şu döneminde codependency , yani "karşılıklı bağımlılık" olmadan ilişkilenmeye çalışıyorum. Kişiye ya da ilişkiye bağımlı olmadan sağlıklı bağlanmaya çalışıyorum yani. Bu pek bildiğim bir alan değil. Bildiklerimi unutup yeniden öğrenmem gereken bir alan.  Eskiden birbirimize yaslana yaslana dengeli yürümeye çalışırken, şimdi tek başıma yan yana yürümeyi öğreniyorum. Baya sakarca olabiliyor bu durum ve düşüp duruyorum. Ama kalkıyorum da :) Yeterince zaman geçtikçe her şey yerli yerine oturuyor gibi.  Duygusal dalgalanmalarım, tıpkı okyanustaki dev dalgalar gibi beni alıp bir yerden bir yere sürükleyebiliyor. Tekrar kıyıya çıkmak için debelenirken bir miktar su yutabiliyorum. Bu süreçte boğuluyor gibi hissedebiliyorum. Sanırım denizimi sakinleştirmem gerek. Ama tamamen durgunlaştırmadan. Duygularımız olmadan biz, biz değiliz çünkü. Ben romantik bir kadınım. İlgi isteyen bir kadınım. İlgi manyağı değilim ama karşıdan beklediğim ve vermeye istekli olduğum ilgi düzeyi o...

Deleuze, Spinozacı gerekçelerle bu "admiratio" duygusunu tahlil eder: "başka bir dünyanın zarafeti" . İlk bakışta aşk diye algıladığımız şey, aslında sevgi değil bir meraktır -sonradan sevgiye dönüşebilir ama anlaşılabileceği gibi epeyce kırılgandır (ve bunu hissetmek için Proust okumanız gerekir). Biz genellikle hafiften sarsak, sanki başka bir dünyadan inmiş gibi görünen, şöyle ya da böyle bir beceriksizlikle hareket ettiğine şahit olduğumuz, ama henüz bir "acıma" duygusuyla bakamadığımız varlıklara dikkat ederiz. Hayranlık bir tapınma değil, daha çok bir dikkat celbidir . Hissederiz ki karada yürüyemeyen o yengeç, kıyıda çırpınan bir balık kendi dünyasında, suda müthiş bir zarafetle  yüzmekteydi . Her aşkın başlangıcı böyle bir "başka dünyanın zarafeti" algısıdır... Bunu en iyi kadınlar anlıyorlar ve bir tür "şefkat" duygusu geliştiriyorlar. Şefkat, bir duygu ya da tutku değildir, bir ilgi, bir admiratio'dur . Olmadığında bu...