Beyoğlu'nun ortasında oturmuş kahvaltımı ederken düşünüyorum. Düşünebiliyorum çünkü şu anda zamanım var, çünkü ivedilikle çözülmesi gereken hayat memat meselesi sorunlarım yok. Başımı sokabileceğim çeşitli evler var ve karnımı doyurabiliyorum. Yoo, baba parasıyla büyüyen şımarık çocuklardan olmadım hiç. Ama şanslı bir çocuktum. Hayat yolunda destekçim olan sevgi dolu bir ailede doğmuştum. Şimdi benim burada oturmamı, kahvaltı etmemi, güzel giysiler alıp giymemi ve bunun sonucunda mekan sahipleri, yoldan geçen insanlar, otobüs şöförü yada bakkal amca tarafından saygı görmemi sağlayan bileğimin hakkıyla kazandığım paradır. Ancak Jonathan Raban'ın bahsettiği gibi bir soft city de, bir ansiklopedide yada bir tiyatroda önemli bir rolüm varsa (tabi eğer varsa) bu mertebeye tek başıma erişmedim. Fakat fırsatları değerlendirip koşulları iyileştirdim.
Altın dişli bir çingene çocuklarıyla içeri adım atıp dilendiğinde ve vermediğimde pek üzülemedim açıkçası. Kaldı ki çorap satan yaşlı bir teyzeyi gördüğümde ağladığım zamanlar da olmuştur. Evet hayat bizi önde ve geride başlatıyor bu koşuya ama biz de güzergahlarımızı seçiyoruz.
Dünyada herkese yetecek kadar yiyecek var ama neredeyse yarımız aç geziyorsa, bu birey bazlı değil, sistem bazlı bir sorundur. Ve inanıyorum, bir gün olacak bu sistem değişikliği. En dipten gelecek ve birden patlayacak.
Yoldan geçen insanlara bakıyorum: güzeller, çirkinler, sağlıklılar, sakatlar... Gözlerimi kahvaltı tabağıma çeviriyorum, marul, zeytin, domates, salam, ikincisini başka bardakta içmeyi rica edeceğim çay, ve hayır hiç pişmanlık duymayacak, utanmayacağım burada oturduğum için. Bu zeytini, dünya üzerindeki herkes zeytin yiyebiliyormuş gibi yiyeceğim. Bu yeni bardakla gelen sıcak çay dünyada kimse üşümüyormuş gibi geçecek boğazımdan. Dilimi yakacak belki?
Gülümseyeceğim sevimli ve güzel, beni hep çok sevecekler.
Her gün yaptığım gibi.
Herkesin yaptığı gibi.
Mendilin ucuyla gözyaşımı sileceğim.
16/04/2014
Beyoğlu/İstanbul
Yorumlar