Arka Bahçe'de otururken tesadüfen elime geçen National Geographic dergisi 2011 Ocak sayısında gördüm bu başlığı.
Uganda Çocuk Meclisi.
Bazıları gülümseyen, bazıları ciddi, bazıları hüzünlü birçok küçük siyahi çocuk vardı fotoğrafta. Nüfusun büyük bölümünü çocukların oluşturduğu yazıyordu.
Birkaç dakikalığına bir hayal kurdum.
Bir ülke olsa... Sadece çocukların yaşadığı bir ülke. Neverland gibi. Ama içinde Kaptan Hook ve diğer büyükler ya da midesinden tik tak sesler gelen timsahlar olmayacak bir ülke. 15 yaşını geçen herkes sınırdışı edilse. Çocukların belirlediği bir Anayasa ile yönetilse. Para yerine şekerlerin değiş tokuş edildiği, yaramazlık yapanlara, köşede tek ayak üstünde durma, kafada huniyle ya da popoda eşşek kuyruğu ile dolaşma gibi cezaların uygulandığı bir ülke. Sabah sporu saklambaç olsa. Akşam yemeği çikolatalı pasta olsa. Her akşam uyumadan önce birlikte şarkılar söyleseler.
Çocuklar hep özgür olsalar. Öğle uykularına yatmaya zorlanmasalar. Havuz problemleri çözmek yerine istedikleri kadar havuzda yüzebilseler. Elleri toprağa değse çocukların. Tohumlar ekseler. Her geçen gün biraz daha sevgi, umut yeşerse...
Gözlerim satırlar üzerinde gezindi ardından.
"Gençler ve yaşlılar var. Onlar hayatta oldukları için şanslı olduklarını düşünüyorlar.
Savaş var. Kuraklık. Kıtlık. Sıtma. Ebola. Aids.
Uganda'da nüfusun yüzde 50'den fazlası 15 yaşın altında. Savaş, tabiat ya da hastalık vurduğunda sonuç genellikle dehşet verici.
'Gerçeklerin en az bilindiği ülke' olarak tanımlanan bölgedeki insanlık krizinin boyutları bilinenin çok üstünde. 19 yıldır hüküm süren bir iç savaş var. Bu savaş yüzünden 1,5 milyon insan yerinden oldu. Binlerce çocuk gerilla olarak devşirilmek üzere kaçırılma tehlikesiyle karşı karşıya."
Birkaç dakikalığına bir hayal kurdum.
Cennet böyle bir yer olsa gerek.
01/03/2011
Yorumlar