Geçen Cumartesi akşamı gerçekten kötü bir gıda zehirlenmesi geçirdim. Hem de ıspanak salatasından! Bir süre ıspanakla görüşmesem iyi olacak :) Açıkçası pek yetersiz devlet sağlık sisteminin o halimle bile ayırdında olduğum detaylarına pek girmek istemiyorum. Ama şöyle özetleyebilirim, koluma serum takılana kadar kendimi hiç güvende hissetmedim. Ambulansa kendim binip, kendim indim. Konuşabildiğim kadarıyla inerken "Yardımınıza ihtiyacım var" dediğimde, "Bence kendiniz inebilirsiniz" cevabını aldım! Kendim inip binebiliyorsam ambulansı neden çağırmış olabilirim acaba?? Her neyse, yürürken düşmemem için beni tutmak zorunda kaldılar nihayetinde. Zayıf ve oldukça ölümlü hissettiğim ve kendimi kontrol edemiyor olmaktan -kocama karşı bile- çok utandığım birkaç uzun saatti. İyi günde, kötü günde lafı boşuna değil. Böyle zamanlarda conatus'unuz yanınızdaki kişiye emanet oluyor. Bu ciddi ciddi "Buraya kadarmış galiba..." diye düşündüğüm ikinci zamandı. Birincisi türbülansa giren bir uçak yolculuğunda olmuştu. Bu da ikincisi. Diğer her şey ne kadar da önemsizleşiyor böyle zamanlarda. Sonra toparlandım neyse ki. Görünüşe göre bedenim kaldırabileceğini düşündüğümden daha dayanıklı çıktı.
Hayat enteresan bir denge tutuyor. İki gün sonra bunca ıstırabın "ödülü" niyetine güzel bir haber aldım. Doçent oldum! :) Bundan sonra akademik kariyerime Doç. Dr. olarak devam ediyorum, bu da müstakbel Profesör olduğum anlamına geliyor. Bu benim için çok önemliydi. Neden önemliydi derseniz, kişisel olarak beni memnun etmesinin ötesinde bir feminist olarak kadınların akademide yüksek kadrolarda ve görevlerde olmasını istiyorum. Yıllar önce okuduğum bir araştırmada, akademi basamaklarını tırmanırken kadınların mobbing, ailevi yükümlülükler vb. sebeplerle nasıl geride kaldığı anlatılıyordu. Araştırma görevlileri neredeyse yarı yarıya kadın ve erkeklerden oluşurken, doçent ve profesör kadrolarındaki baskın erkek sayısı çok dikkat çekiciydi.
Özellikle çocuk sahibi olmak -7x24 bir iş olması sebebiyle doğal olarak- kadınların akademik kariyerini ciddi biçimde engelliyor. Profesör olamadan emekli olan akademisyen kadın sayısı azımsanamayacak kadar fazla. Bu yüzden kendim başta olmak üzere tüm kadın akademisyen arkadaşlarımı teşvik ettiğim, onlarla ortak çalışmalar, yayınlar yürüttüğüm bir sürece başladım 4 yıl önce. Ve bugün bu emekler meyvesini verdi. 35 yaşında Doçent oldum. Bu demek oluyor ki, 5 yıl sonra hala akademide olursam -ki olmak istiyorum- 40 yaşında Profesör olacağım. Ancak bunun emek yoğun bir süreç olduğu gerçek. Evlilik ve aile başta olmak üzere birçok şeyi ertelemeniz gerekebiliyor. Ama işimi seviyorum ve mutluyum.
Bu süreçte bana destek olan herkese, değerli danışman hocalarım Prof. Dr. Ayşe Sema Kubat ve Prof. Dr. Koray Velibeyoğlu'na, doçentlik jüri üyelerime, ortak yayınlar yaptığım hocalarıma ve Pamukkale Üniversitesi başta olmak üzere bana destek olan kurumlara teşekkürü borç bilirim. 21. yüzyılda hala 6. sınıftan sonra kızların okumasını yasaklayan Afganistan gibi ülkeler varken ve Türkiye'nin bu ülkelere dönüşme tehdidi apaçık önümüzde dururken bir kadın akademisyen olarak var olmaya, var kalmaya, üretmeye ve erdemli meslek insanları yetiştirmeye çalışmaya devam edeceğim.
Sevgiyle,
Yorumlar