Bizi en çok inciten insanlar en unutamadıklarımız oluyor nedense. Mutlu olduğumuz an'da kalmayı beceremiyor; birkaç saat, en fazla birkaç gün içinde eski aşağı sarmalımıza geri dönüyoruz. Elbette tetikleyiciler de oluyor bunun için. Belki bir sokak, belki bir şarkı, belki komple bütün bir şehir...
Bundan neredeyse 10 yıl önce "Rastlantıların ve geçiciliğin kalıcı bir büyüsü var, bir salgın gibi bulaşıcı, kanına karışıp hep seninle yaşayacak, son nefesine kadar..." diye yazmıştım bir şiirimde. Bunu kastediyordum. Rastlantılar, geçici de olsa insanlarla kurduğumuz her türlü ilişki, her temas, hele ki yakın temaslar... Enerjisel bir şey bu. Yer yer bizi çoğaltan, yer yer bizi dibe çeken bir enerji. Kanımıza karışan, bizden alan, bize veren, bizi başkalaştıran, bizi değiştiren...
Herakleitos'un dediği gibi "Değişmeyen tek şey, değişimin kendisidir."
Lunaparktaki çarpışan arabalar gibiyiz. Her bir temas rotamızı değiştiriyor ancak hala direksiyon elimizde ve biraz sarsılsak da kahkaha atmaya devam edebiliyoruz. "Kendine gülebilen insan, gülebilecek pek çok şey bulabilir." demiş Stoacı Epiktetos. Ve ardından eklemiş; "Şanslı olan hayat bir sel gibidir. İnişleri çıkışları, çamuru, çağlayan bir sesi vardır ve hep akıştadır."
Akışta olmak, terimini kullanan ilk filozof kendisi. Akışta olmak, an'da olmak sürekli bir farkındalık ve çaba gerektiriyor. İçinde bulunduğun durumun, kendinin ve yanındaki insanların kıymetini bilmek. Ne geçmişe takılmak, ne geleceğe dair olumsuz çıkarımlarda bulunmak. Sadece an'da olmak, bakmak ve görmek. O an ve o an'da yanında olan insan(lar) gelip gittikten sonra geriye dönüp nostaljide boğulmanın anlamsızlığını vurguluyor sık sık. Oysa mutluluk o an'da iken farkında olabilmekte. Bazen de geçmiş o kadar kanımıza karışmış ve bizi zehirlemiş oluyor ki, gözümüzün önündeki mutluluğu göremiyoruz. Ya da gördüğümüzde çok geç kalmış oluyoruz.
Şu Stoa duasını çok anlamlı bulurum: "Tanrım, bana değiştiremeyeceğim şeyleri kabullenmek için kuvvet, değiştirebileceğim şeyler için cesaret ve bu ikisini birbirinden ayırmak için akıl ver."
Lütfen Tanrım, beni (bizi) duy. Sana ihtiyacım(ız) var. Yol'a güvenmek, bakmak, görmek ve direksiyondan elimizi çekmemek dışında ne yapabiliriz bilmiyorum. Sabırlı olmalıyız sanırım. Ve kendimize iyi gelen şeyleri yapmalıyız. Gezmek, yeni yerler keşfetmek, arkadaşlarımla sohbet etmek ve Stoacı filozofların aforizmalarını okumak bana şu ara iyi geliyor mesela.
"Nereye gittiğini bilen insana, dünya yol verir."
"Mutluluğa giden tek bir yol vardır; o da hakkında hiçbir şey yapamayacağımız olaylar için endişelenmemek."
"Güneşin, ayın, yıldızların, yerin ve denizin tadını çıkaran kişi ne yalnızdır ne de çaresiz." - Epiktetos
Sevgiyle,
Yorumlar