Tam 17 yıl önce yazdığım bir şiirdi "Bazen Ateş de Pervaneyi Sever". Şimdi okuduğumda tam da böyle bir aşk yaşadığımı fark ediyorum. Ama neyse ki ateş, pervane uçup gittikten sonra, korlarından yeniden doğabiliyormuş. Sonra, bir başka ateşe aşık olabiliyormuş. Beraber yanabiliyormuş..
Bazen Ateş de Pervaneyi Sever
Pervane büyük aşkı ateş için ölür derler
Işığı sevmesidir tek suçu
Kendi kendine verilmiş bir ceza gibi
Belki de bir hediye
Ama ne hediye...
Derler ki bazen ateş de pervaneyi sever
İstemez onun incinmesini
Çok yaklaşmamasını söyler
Ama dinlemez pervane
Söz geçiremez kendine
Daha yakına, daha yakına gelir
Ölümüne
Aşkı aşk yapan da bu değil midir
Özlemek, kavuşamamak bir türlü
İçinde yaşamak bazı şeyleri
Gerçeklerden daha güzel kılmak
Bu değil midir ateşle pervanenin şarkısı
Ve evet...
Bazen ateş de pervaneyi sever
İstemez onun incinmesini
Ama dinlemez pervane
Her seferinde daha yakına, daha yakına gelir
Ve ateş anlar ki
Onu yakmamasının tek çaresi ısısını, ışığını azaltmaktır
Biraz
Birazcık daha
Ama dinlemez pervane
Söz geçiremez kendine
Ölümüne
Ve derler ki bazen ateş de pervaneyi sever
İstemez onun incinmesini
Ateş söner
Işık gider
Kapkaranlık oluverir pervanenin dünyası
Unutur bir zamanlar neyi sevdiğini
Ta ki biraz ötede başka bir ışık huzmesi görene dek
Uçar gider
Ve derler ki
Bazen ateş de pervaneyi sever..
Yorumlar