Ana içeriğe atla

çatıda yürümek

Bir gün öleceğimizi bilerek yaşamak çok sinir bozucu! Ama hiç ölmeyeceğimizi düşünerek yaşamak daha sinir bozucu olabilirdi belki de? Belirsizlikten korktuğumuz için çeşitli şeylere inanıyoruz. Belki gerçekler, belki değiller. Reenkarnasyon gibi mesela. Olsun istiyoruz, sürsün istiyoruz belki de? Bilmiyorum ya, bugün teyzemin kaçma eğilimli kedisini almak için eğimli çatıda dengemi bozmamaya çalışarak yürürken de düşündüm. Belki biraz şans meselesi? Herşey pamuk ipliğine bağlı sanki. Bir insanı seviyorsun, en iyi ihtimalle 70 yıl onunlasın diyelim. Çocuklar, torunlar, iş, hobiler, geziler, keşifler.. Binlerce kez öpüşüyor, binlerce kez sevişiyorsun. Litrelerce gözyaşın akıyor belki, milyonlarca kez kahkaha atıyorsun. Sonrasıysa meçhul.. Kısa vadede tek bildiğim tezimi tamamlayıp okulu bitirmem ve bir iş bulup para kazanmam gerektiği. Sonra evlilik, sonra çocuk ve böyle sürüp gidiyor işte.. Belki de hepimiz tekrar tekrar aynı hayatları yaşıyoruzdur kim bilir?

Dalya 16/09/2011

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yasemin

Bugün dalında bir yasemini koklayıp seni düşündüm. Yaşıyorlar, demiştin, zarif zarif.. Bir çiçeği koparmayıp dalında koklamak gibi senin aşkın da.. Öyle nazik, öyle düşünceli.. 

Ne kadar inanarak boş konuşuyor, görüyor musunuz?

Fark ettim ki duygusal dalgalanmam azaldığında kendimi yazarak ifade etme ihtiyacım da azalıyor. Oysa çok şey oluyor hayatımda. Özellikle işe yönelik yeni adaptasyonlar, mevcut durumların netleşmesi, iyileşmesi, etkinliklerin takvimlenmesi (Nisan'a kadar inanılmaz yoğun olacağım), kulisler yapılması, ekipler oluşması, saçma insanların defedilmesi (ya da bu örnekte henüz defedilememesi) gibi durumlarla uğraşıyorum. Bir zamanlar sözler ve davranışlar beni çok incitirdi. Çoğunun bomboş egolu, hatta cahil sözler olduğunu bilsem bile. Artık incinmiyorum. Artık anımsayınca yaralı bir hayvanın ısırıkları gibi geliyor o sözler bana. Çok alışık olduğum bir karakter tekrar tekrar çıkıyor karşıma. Şimdi iş hayatımda baş etmem gerekiyor. Demek ki bu bir sınav ve ben bu sınavı bir şekilde aşmalıyım. Ne kadar inanarak boş konuşuyor, görüyor musunuz? Prensin bu repliğini çok seviyorum. Hatta kendisine bunu yazan bardaktan almamak için zor tutuyorum. Belki (inşallah) giderse, giderken güle güle he...

Something old, something blue..

Pamukkale Üniversitesi kampüsünde yürürken çekilmiş bir fotoğraf. 2023 Ocak ayı. Bu kadın, 4 yıldır çalıştığı kurumdan o ay ayrılıyor ve Çeşme'deki ve Denizli'deki evler(in)den taşınarak İzmir'de kendi düzenini kuruyor. Bu şimdi geriye dönüp baktığında çok özgürleştirici ve heyecan verici bir başlangıç ama.. işte tam da o anda konfor alanından çıkmanın ve bilinmezliğin verdiği kaybolmuşluk sancısı içinde. Hüzünlü, yüzü de o sebeple asık. O anda moody bir şarkı dinliyor. Hava da bulutlu. En yakınları bile anlayamıyorlar o hüznü. İşin kötüsü onlara yük olmamak için hissettirmemeye de çalışıyor. Yıllarca ilmek ilmek kurduğu hayattan, her detayında, her eşyasında emeği olan evden valizini ve kişisel eşyalarını alıp çıkıyor. Boşanıyor. Çok yakında bir başkasıyla replace edileceğini, hatta kim bilir belki çoktan edildiğini içten içe biliyor. Kadın bir illüzyon içinde geçen yıllarına üzülüyor. Bir yandan da bunun farkına 25. yılda varmadığı için seviniyor.. Sonra işte bu kadın ...