Birileri bir şeyler düşünüyor, söylüyor, yapıyor. Düşüncenin, sövgünün ya da eylemin içinde ben de oluyorum. Sadece izliyorum çoğu kez. Bazen cümleler kurmak anlamsız, hele ki senin olmadıklarını düşündüklerinde. Hiçbir zaman kukla kadın olmadım ben. Başkalarının cümlelerine ağız oynatmadım. Ve fakat birçok kişi birçok farklı zamanda öyle düşündü. Sebebi genellikle uysal, ılımlı ve kibar olmamdı belki? Kırıldığımda, yanıldığımda, öfkelendiğimde çarpacakları sert duvarlarımdan bihaberdiler. En yakınlarım. Beni hiç tanımıyorlardı. Olduğum şeyden dolayı pişman değilim. Hatalarımı kabul ederim birçoğunun aksine çünkü o kadar ego sahibi değilim. Özrümü de dilerim. Baktım karşıdaki anlamıyor, ya da işine gelmediğinden anlamaza yatıyor çeker giderim. Arkamdan söylenen yalanlara, eline değnek alıp ortalık karıştıranlara, iki yüzlü insanlara tahammülüm yok. Sabırlı bir insandım ben. Ama sabrın da bir sonu var. Aynı cümleleri kelimeleri değiştirerek kuran ve çok büyük fark yaratmış gibi yapan insanlar istemiyorum hayatımda. Ben yeni, dinamik, neşeli, akıllı ve çıkarsız dostluklar istiyorum. Neyse ki pırlanta arkadaşlarım var, yalnız değilim. Neyse ki beni gerçekten ama gerçekten anlayan biri var. Bir kara koyun, bir hedef tahtası olsa bile benim yanımda durmaktan vazgeçmeyecek bir adam. Zor bir kadınım. İnkar edecek değilim. Bazen yaramazlık yapar ve hala kaçma şansı olduğunu, çok geç olmadığını söylerim ona pervasızca. İçten içe ödüm kopar. O ise sadece gülümser, konuyu değiştirir. Ve ben aslında hiç gitmeyeceğini bilirim. Hiç? Biraz iddialı oldu. En azından şimdi. Ama düşününce.. Aslında her zaman şimdi olacak sanki?
Dalya 17/08/2012
Yorumlar