Pamukkale Üniversitesi kampüsünde yürürken çekilmiş bir fotoğraf. 2023 Ocak ayı. Bu kadın, 4 yıldır çalıştığı kurumdan o ay ayrılıyor ve Çeşme'deki ve Denizli'deki evler(in)den taşınarak İzmir'de kendi düzenini kuruyor. Bu şimdi geriye dönüp baktığında çok özgürleştirici ve heyecan verici bir başlangıç ama.. işte tam da o anda konfor alanından çıkmanın ve bilinmezliğin verdiği kaybolmuşluk sancısı içinde. Hüzünlü, yüzü de o sebeple asık. O anda moody bir şarkı dinliyor. Hava da bulutlu. En yakınları bile anlayamıyorlar o hüznü. İşin kötüsü onlara yük olmamak için hissettirmemeye de çalışıyor. Yıllarca ilmek ilmek kurduğu hayattan, her detayında, her eşyasında emeği olan evden valizini ve kişisel eşyalarını alıp çıkıyor. Boşanıyor. Çok yakında bir başkasıyla replace edileceğini, hatta kim bilir belki çoktan edildiğini içten içe biliyor. Kadın bir illüzyon içinde geçen yıllarına üzülüyor. Bir yandan da bunun farkına 25. yılda varmadığı için seviniyor.. Sonra işte bu kadın yeni evinin duvarlarını yeşile boyuyor, tütsüler yakıyor, bitkiler bakıyor (çürüttükleri Yuka'yı bile yavrulatıyor), kitaplar okuyor, müzikler dinliyor, terapiye gidiyor; bir, bir buçuk yıl daha debeleniyor yeni düzenini ve duygu durumunu oturtana kadar. Ve sonunda.. "zaman her şeyin ilacı" denilen noktaya geliyor ve geri dönüp bakıyor..
Bugün bu kadın Bursa'ya geldi. Bu hafta boyunca Dünya Sağlık Örgütü (WHO) Avrupa Sağlıklı Şehirler Ağı'nın yıllık kongresinde iki konuşma yapacak. Ardından haftanın son günü İzmir'de ekibiyle organize ettiği COP İzmir İklim Değişikliği Yerel Taraflar Konferansı Lansmanını gerçekleştirecek. Bu son haftalarda çok çalıştı ve yoruldu ama emeğinin karşılığını aldıkça mutlu oluyor ve daha çok çalışmak istiyor. 2021-2023 yılları çok zordu, sancılıydı, evet.. ama 2025 onu yorsa da mutlu ediyor ve etmeye devam edecek. Nice güzel günlere, yıllara..
Bu kadınla gurur duyuyorum.
Sevgiyle,
Yorumlar