çocukların hayatı algılayışına bayılıyorum! :) salvador dali sergisinde cennet tasviri bölümündeyiz. kalabalık bir okul grubu gelmiş, başlarında hocaları, boyları belime gelen çocuklar.. hocanın açıklamalarını ve sorularına verdikleri cevapları duyabilmek için yakından yürüyorum. bir ara uzaklaşıyor kadın, "siz devam edin çocuklar." çocuklar devam ediyorlar. resimler sürreal tabiki, melek tasvirleri şekil değiştiriyor, her şey akışkan. bir çocuk telaşla arkadaşına dönüyor: "hiii! biz cennet'ten çıktık galiba?!" :)) ... ardından, özellikle çocukları o bölüme sokmamalarına rağmen, ufak bir kız aralarından sıyrılıp cehennem bölümüne geliyor. gürültücü teyzeler var bu bölümü gezen, "aaaooo ooooaaa müthiş bir desen! böyle bir desen görmedim daha önce!" diye bağırıp bir diğerine desen bilgisi üstünlüğü taslamaya çalışırlarken, gözlerine bu minik kız ilişiyor. buradaki tablolar daha acaip tabi, cehennem sonuçta, orası burası kesilen, işlence gören insanımsı, hayvanımsı yaratıklar var. endişeli gözlerle bir tablodan ötekine geçiyor minik kız. teyze dokunuyor omzuna: "ayy canıımm sen de mi buradasın? bak.. ne güzeller değil mi? salvador dali! beğendin mi? hı?" kız, teyzeye 'deli olmalısın' dercesine kocaman açılmış gözlerle bakıyor, tek kelime etmeden topukları üzerinde dönüp uzaklaşıyor :)) çok güldüm çook..
Zaman zaman açılan bir yarığım var. Bir fermuar gibi. Çukur gibi. Canlı bir fay hattı, lavdan bir girdap gibi. İnsanları kendine çekiyor. Masumiyet, samimiyet, güler yüz. Ve eşdeğer bir ilgi, kayıtsızlık ve fütursuzluk hali. Kahkaha ve gözyaşı. Sıcak. Tüketici. Ölümcül. Böyle zamanlarda diğer çocuklara bilyelerini gösteren bir sokak çocuğu oluyorum. Parlak gözlerle onların bilyelerini görmek istiyorum: Seninkiler ne renk? Şu mavi camdan olanı beğendim. Benimle oynar mısın? Evet, yaklaş ve bana elini göster. Belki hoşuma gider? Oyun oynuyorum. Flört oyunu. Kontrol edilmeyi kontrol ediyorum. Erkekleri kontrol ediyorum. Ama bir süre. Çünkü benden iyi oyuncular var. Çünkü o yarık nihayetinde kapanmak zorunda . Başta masumane başlayan, tehlikeli bir oyun bu. Bu yarık açıldığında aşıklar ve düşmanlar ediniyorum. Neden sonra oyun bitiyor. Aniden bir pişmanlık hissi peyda oluyor. Çünkü karşımdaki çocuk ağlıyor. Mavi cam bilyesi ortada yok. Nerede bilmiyorum , diyorum. Ben almadım. Oy
Yorumlar